W Buenos Aires mieszkała dwójka nastolatków, którzy nigdy wcześniej się nie poznali - Dziewczyna o pięknych długich lśniących blond włosach i chłopak o brąz włosach postawionych do góry. Dziewczyna nazywała się Ludmiła a chłopak Federico. Obydwoje mieli po 17 lat. Ludmiła była miłą, radosną i uroczą dziewczyną, za którą nie jeden chłopak się oglądał. Dziewczyna nie myślała o przeszłości czy przyszłości. Żyła tylko chwilą, która jest teraz. Zawsze nic innego od życia nie chciała, niż tylko radości czy miłości. Dziewczyna zawsze była uśmiechnięta od ucha do ucha. Ludmiła lubiła też wyzwania, zawsze robiła coś innego każdego dnia. Wiedziała, że życie bez wyzwań... Będzie nudne. Zawsze sama dba, żeby coś w każdym dniu się wydarzyło. Nie chce, żeby jej życie było nudne. W końcu żyje się tylko raz. Federico był miły, zabawy, zawsze uśmiechnięty od ucha do ucha, przystojny i nie można powiedzieć, że nie miał fanek. Miał ich sporo. Chłopak nie był nigdy na poważnie zakochany, ale wiedział, że kiedyś tak się stanie. Chciał znaleźć tą jedyną i być z nią szczęśliwi. Nikt z nich nie wiedział, że los szykuje dla nich miłą niespodziankę...
Federico zmierzał do szkoły na ósmą, ale los chciał, że zaspał i nie zdążył na swój autobus. Chłopak musiał niestety wziąć pociąg, przez co nie zdąży na pierwszą lekcję. Po piętnastu minutach pociąg pojawił się na stacji. Chłopak wszedł i zaczął szukać wolnego miejsca. Znalazł je prawie na samym tyle. Rzucił swój plecak na siedzenie nie patrząc na jakie siedzenie usiadł.
- Auć! Uważaj trochę! Nie jesteś tu sam! - Krzyknął, a raczej krzyknęła dziewczyna o blond włosach. Miała na sobie spodnie koloru czarnego, biały T-shirt z nadrukiem "YOLO" co oznaczało "You Only Live Once", a na nasz język "Żyje Się Tylko Raz" i dżinsową kamizelkę. Nie wyglądała zbyt pięknie, ale dla niego idealnie. Federico odwrócił się w stronę dziewczyny i nie mógł oderwać wzroku od Ludmiły.
- Przepraszam, nie zauważyłem cię. Mogę się dosiąść? Będzie miło porozmawiać z kimś tak fajnym jak ty. - Uśmiechnął się chłopak patrząc na dziewczynę
- Jasne. A teraz mów. Zawsze jesteś taki wkurzony z rana. - Zaśmiała się blondyna.
- Nie, tylko jak autobus z przed nosa mi ucieka. A ty? Zawsze jesteś taka wesoła?
- Trzeba cieszyć się życiem, w końcu żyje się tylko raz, prawda? - Dziewczyna miała wymalowany uśmiech na twarzy. To co mówiła, było prawdą. Każdy żyje tylko raz i trzeba się cieszyć się życiem. Nie każdy ma tyle szczęścia, co nie którzy. Dla innych, życie może być tylko istną katorgą, bo są sami i nigdy nie poznają kogoś wyjątkowego. Mówią to tylko dlatego, że nie wierzą w szczęście i nie wiedzą co ich czeka. Potem, jak się okaże, że znaleźli to co chcieli, zmieniają zdanie i cieszą się z życia. A oto tu chodzi, prawda?
Ludmiła i Federico zaczęli ze sobą rozmawiać i poznawać się bliżej. Mieli wiele ze sobą wspólnego. Boje kochali grać w piłkę nożną, kochali włoskie jedzenie, lubili wolny czas spędzać z rodziną i przyjaciółmi i najważniejsze... Żyli chwilą. Nie obchodziła ich przyszłość, obchodziło ich tu i teraz. Byli tak pochłonięci rozmową, że chłopak nie zdał sobie sprawy, iż nie zauważył, kiedy przegapił swój przystanek. Nie obchodziło go to za bardzo, bo chciał zostać z nią jak najdłużej. Gdy pociąg już się zatrzymał, oboje wstali i zmierzali ku wyjściu. Przez tłok w pociągu, Federico nie zauważył gdzie poszła Ludmiła. Zgubił ją... Już nigdy się nie spotkają, ale Federico miał jeszcze nadzieję, że kiedyś nastanie taki dzień i ich drogi znów się spotkają. Wyszedł z pociągu i czekał na powrotny. Nie chciał iść do szkoły... Nie było sensu. Nie skupiłby się. Myślał by ciągle o tej pięknej blondynce, która ciągle nawiedza jego myśli. Myślał o niej dzień i noc. Dzień w dzień wsiadał do tego samego pociągu, żeby znów ją zobaczyć. Lecz nigdy nie mógł trafić na jej osobę. Już powoli tracił nadzieję, ale nie poddawał się. Poszedł więc do szkoły, w której mówiła, że się uczy, ale i tam nie było po niej śladu. Zapomniał też o tym, że nie znał jej imienia. Byli tak pochłonięci rozmową, że zapomnieli się sobie przedstawić. Było to jeszcze trudniejsze, żeby ją znaleźć, kiedy nie znał jej imienia...
Pewnego dnia stanął na środku pociągu i zaczął głośno mówić: Dwa tygodnie temu, poznałem właśnie tutaj wyjątkową i wspaniałą dziewczynę. Była piękna, miła, urocza i ciągle uśmiechnięta. Potrafiła każdemu poprawić humor. Miała długie blond włosy i czekoladowe włosy, w których można było zatonąć. Proszę, jeśli ktoś ją widział, niech da mi znać."
Mijały dnie, a Federico już bardziej tracił nadzieję. Federico po czasie poddał się... Zmiękł. Najwyżej nie było im pisane. Może bóg chciał, aby spotkali się tylko raz? Nikt nie wie, czy było to wymierzone, czy tylko ich pech...
Następnego dnia, gdy Federico usiadł na tym samym miejscu, co poznał nieznajomą, na siedzeniu widniała kartka, a nie niej było napisane: "Nie wiem, czy ty mnie jeszcze pamiętasz, ale ja ciebie tak. Siedzieliśmy razem na tym siedzeniu i niechcący rzuciłeś we mnie plecakiem. Przeze mnie też przegapiłeś przystanek. Jeśli rozmawiało Ci się ze mną, tak samo dobrze, jak mi Tobą... To zadzwoń. 968 291 853 (numer jest wymyślony), Ludmiła :*" Brunet po przeczytaniu listu uśmiechną się sam do siebie i od razu zadzwonił do dziewczyny. Rozmawiało im się tak samo dobrze, jak w autobusie. Rozmawiali o wszystkim i o niczym. Bardzo polubili swoje towarzystwo. Zaczęli bardziej się otwierać, wobec drugiemu i zostali przyjaciółmi. Ludmiła mogła powierzyć mu wszytko. To, co leży jej na sercu i jej tajemnice. Tak samo, mógł robić Federico. Polegali na sobie i ufali. Wiedzieli, że żadne z nich nie wygada ich tajemnicy lub sekretu. Pewnego dnia, Federico zaprosił Ludmiłę na randkę, gdyż poczuł do niej coś wyjątkowego. Poczuł do niej miłość. Szukał swojej prawdziwej miłości i znalazł ją. Teraz mógł dziękować Bogu, że właśnie napotkał dziewczynę swego życia. Dobrze, kontynuujmy... Ludmiła oczywiście zgodziła się bez wahania. Była w niebo wzięta. Federico zaprowadził Ludmiłę na dach, z którego był piękny widok na całe miasto. Przesiadywali w tym właśnie miejscu, każdą swoją wolną chwilę. Spotykali się coraz częściej i nadal w tym samym miejscu. Zawsze siedzieli tam i podziwiali piękny zachód słońca. Federico w końcu zdobył się na odwagę i chciał wyznać jej swoje uczucia, ale bał się. Bał się, że go odrzuci i wyśmieje, że zepsuje to wszystko, co jest między nimi. Federico po chwili namysły, postanowił zrobić to inaczej. Brunet wysłał wiadomość do dziewczyny, aby przyszła na ich miejsce... Na dach dużego budynku. Tam, gdzie każdego dnia się spotykali. Ludmiła od razu się ucieszyła i najszybciej pobiegła na miejsce spotkania. Ludmiła też miała coś do powiedzenia Federico'wi. A mianowicie, że zakochała się w nim. Kiedy zaczęli coraz częściej się spotykać, poczuła do niego coś wyjątkowego. Chciała, żeby wiedział, że go kocha. Nic się nie stanie jeśli ją odrzuci. Co prawda, będzie ją to boleć, ale będzie miała satysfakcje, że mu to powiedziała. Nie chciała już tego dłużej przed nim ukrywać, musiała mu to powiedzieć... Gdy weszła na dach, nie wierzyła w to, co widzi. Na całej powierzchni były rozsypane płatki czerwonych róż. Na środku, było ułożone wielkie serce, a w środku niego był koc i kosz piknikowy. Weszła do na środek serca i usiadła, czekała kilka sekund, aż koło niej zjawił się Federico, a w ręku trzymał najpiękniejszego kwiatka jakiego Ludmiła w swoim życiu widziała na oczy. Usiadł obok niej na kocu i zaczęli rozmowę. Federico po krótkiej chwili, zaczął mówić: "Muszę ci powiedzieć, że nie mogę bez ciebie żyć. Jesteś moim światłem, które rozjaśnia moje życie. Zawsze potrafiłaś mnie pocieszyć i rozbawić do łez. Zawsze będę cię kochał i nigdy, a przenigdy cię nie zranię. Jesteś moim skarbem, o który muszę dbać. Kocham cię." Wyznał, a Ludmiła rzuciła mu się na szyję i namiętnie pocałowała. Teraz było już wszystko jasne... Byli w sobie zakochani po uszy. Lecz, ta historia się jeszcze nie kończy...
Byli parą przez rok. Każdy próbował ich rozdzielić, ale nikt nie dał rady. Nie mogli zniszczyć ich prawdziwej miłości do siebie. Federico przeniósł się do szkoły, do której mieszka Ludmiła i razem zaczęli chodzić do klasy. Spędzali przez to więcej czasu ze sobą. Ludmiła i Federico ufali sobie, jak nikomu innemu. Właśnie oni, świecili przykładem, jak każdy związek mam wyglądać. Pewnego dnia, do szkoły doszła uczennica, która miała chodzić do ich klasy. Nazywała się Martina. Była ładna, mądra, miała piękne brąz włosy i czekoladowe oczy, ubierała się wyzywająco i nie jeden chłopak chciał z nią być. Każdy pragnął mieć ją u swego boku, mogła mieć każdego, ale wybrała sobie tego, który był zajęty - Federico'a. Martina zapytała się Lary jak ma na imię ten chłopak i wypytała go o wszystkie jego dane. Martina wiedziała, że mną na imię Federico, jest w jej wieku i... Jest zajęty. Właśnie przez to, że był zajęty, pragnęła go jeszcze bardziej niż wcześniej. "Ale zapomnij o nim, jest na zabój zakochany w Ludmile. Nie jeden chciał ich rozdzielić. Nie udało im się, a co dopiero tobie." - Powiedziała Lara - Przyjaciółka Martiny. "Zobaczymy... " Powiedziała brunetka i uśmiechnęła się łobuzersko. Martina podeszła do Federico'a i podepchnęła od niego Ludmiłę, tak że była za jej plecami.
- Hej przystojniaku, może pokażesz mi szkołę. Za bardzo nie wiem gdzie co jest. - Powiedziała brunetka i uśmiechnęła się miło.
-Ym... Ta. Jasne. Chodź. - Odpowiedział uśmiechając się ciepło w stronę Martiny. Martina cały czas mieszała w ich związku, że coraz rzadziej spotykał się z Ludmiłą. Próbowała za wszelką cenę ich rozdzielić, ale oni zawsze spotykali się po szkole, więc postanowiła zrobić coś innego. W środę, na ostatniej zapytała się Federico'a, czy pomoże jej, w lekcjach, bo nic z nich nie rozumie. Brunet zgodził się i po szkole miał jej pomagać. Przyszedł więc na umówioną godzinę do jej domu i zaczęli się razem uczyć. Martina go nie słuchała, tylko jeździła ręką po jego włosach, szyi i policzku. Zaczęła go całować. Chłopak chciał jakoś ją odepchnąć, ale nie dawał rady. Brunetka pociągnęła go w stronę łóżka. Zaczęła go całować i ściągać jego koszulkę. Chłopak chwycił ją w pasie i jak najmocniej od siebie odepchnął. Zaczął na nią krzyczeć: "Słuchaj! Mieliśmy się uczyć, a nie! Zrozum to! Ja kocham Ludmiłę! Wbij sobie to do głowy i zostaw mnie w spokoju!" Ubrał jak najszybciej koszulkę, spakował wszystkie rzeczy do torby i wyszedł trzaskając drzwiami. Martina była tak zła, że zaczęła wysyłać Ludmile Anonimowe wiadomości, że Federico ją zdradza, przerabiała zdjęcia na photoshopie, żeby było widać jak Martina całuje się z Federico. Ludmiła nie mogła uwierzyć, że to prawda. Federico mówił jej, że ją kocha, że nigdy jej nie zrani! A tu co? Zranił ją i zdradził! W szkole Ludmiła zaczęła unikać Federico'a, ale nic mu nie powiedziała. Chciała zatrzymać to dla siebie. Każdej nocy płakała i nie mogła zasnąć. Tylko przez jedną osobę... Jej miłość życia. Chciała wierzyć, że to tylko los płata jej figle, ale nie mogła. Widziała zdjęcia... Już nic jej nie przekona, że te zdjęcia to photoshop. Chciała popełnić samobójstwo, chciała pociąć żyły, łyknąć kilkadziesiąt tabletek na raz i umrzeć. Nie chciała żyć ze świadomością, że jej miłość życia ją zdradziła. Pewnego marcowego dnia, Federico zapomniał kurtki ze szkoły, a Martina to wykorzystała. Napisała wiadomość do Ludmiły o treści: "Cześć Olu. Słucha, nie kocham cię i nigdy nie kochałem. To miał być tylko zakład. Miałem być z tobą rok. Jak widzisz... Rok minął. Teraz spotykam się z Martiną. To ona jest miłością mojego życia. Dzięki za wszystko. Było wspaniale. Życzę szczęścia... ;*" Martina uśmiechnęła się pod nosem i natychmiast usunęła wiadomość, żeby Federico jej nie widział. Ludmiła zaczęła płakać jak nigdy w życiu. Jednak to prawda... Federico jej nie kochał... Ludmiła wzięła żyletkę to ręki i zaczęła się ciąć. Po rękach i nogach... Ta krew... Lała się wszędzie. Dziewczyna obolała poszła do łazienki i zaczęła zmywać krew. Na całym jej ciele były znaki cięcia. Wyglądała okropnie, blado i jeszcze te czerwone podkrążone oczy... Cierpiała przez niego... Nie wybaczy mu tego czynu do końca życia... Nałożyła na siebie bluzę i długie spodnie, by zakryć wszystkie znaki po ostrej i metalowej rzeczy. Poszła na dach... Na ich miejsce... Zaczęła wspominać wszystkie ich chwile spędzone razem. To, jak wyznał jej uczucia... To, jak ją pocieszał i rozśmieszał do łez... To, jak śmiali się w niebo głosy... To, jak szli za ręce... To, jak spotkali się pierwszy raz... Łza zakręciła się w jej oku i skapnęła na niebieską bluzę. Wyjęła z kieszeni ostrą rzecz i zaczęła się znów ciąć. Tym razem wycięła na ręce dużymi literami FEDERICO. Krew znów leciała... Nie przejmowała się tym... Nagle za sobą usłyszała głos. "Matko boska! Ludmiła, w końcu cię znalazłem. Jak ja się cieszę, że cię widzę." Dziewczyna od razu schowała rękę w głąb rękawa. Dziewczyna wstała i chciała z tond pójść, chciała pójść od niego jak najdalej. Ale chłopak stanął jej na drodze i nie chciał przepuścić.
- Kochanie, co się z tobą działo? Gdzie byłaś? - Zapytał jak nigdy niby nic Federico.
- KOCHANIE?! Ty chyba sobie ze mnie żartujesz! Zostaw mnie w spokoju i już nigdy się do mnie nie zbliżaj! Nie na widzę cię! - Krzyknęła Ludmiła i chciała przejść, ale ciągle zagradzał jej drogę.
- Ludmiła! Co ci się stało? O co ci chodzi? - Zapytał spokojnie chłopak i przyciągnął dziewczynę bliżej siebie.
- Nie dotykaj mnie! Zostaw mnie! Daj mi przejść! - Krzyczała nadal Ludmiła.
- Jak mi wszystko na spokojnie mi wytłumaczysz to cię puszczę. - Dopowiedział chłopak.
- Powinieneś to wiedzieć! Możesz mnie puścić?! - Krzyknęła Ludmiła.
- Ale Lu... - Powiedział chłopak.
- Żadne ale! Puszczaj! - Ludmiła zaczęła się szarpać, ale Federico nie chciał jej puścić. Ludmiła coraz bardziej zaczęła się wyrywać... I... Spadła z wysokiego dachu. Leciała na dół krzycząc i wymachując rękami oraz nogami. Spadła na chodnik, ze strasznym dźwiękiem. Uderzyła mocno głową o beton i jej powieki stały cię ciężkie. Po chwili już nie wiedziała co się dzieje. Federico nie wiedział co się dzieje. Upadł i zaczął płakać. To była jego wina... To on nie chciał jej puścić. Gdyby ją puścił, nie było by tego. Szybko zbiegł na dół i podbiegł do bezwładnego ciała Ludmiły. Krew... Lała się potokami. Na jej ręce zobaczył jego imię, a za tym serduszko. Zaczął do niej krzyczeć: "Ludmiła! Coś ty narobiła! Po co się cięłaś?! Kocham cię! Proszę cię, nie zostawiaj mnie samego! Proszę... - Łzy cisnęły mu się do oczu. Nie mógł wytrzymać, jego miłość życia... Nie żyje... Już nie ma po co żyć... Jego nadzieja umarła razem z nią. Nie wybaczy sobie tego... Można powiedzieć, że to on ją zabił... Swoją miłość. Nie wiadomo skąd przyjechała karetka. Wzięła dziewczynę i pojechała do szpitala. Chłopak chciał jechać z nimi, ale nie zgodzili się. Nie miał innego wyboru. Musiał iść pieszo. Po trzydziestu minutach dotarł do celu. Wszedł do budynku i zapytał się gdzie leży Ludmiła Ferro. Z tego co się dowiedział, leżała w sali 368. Czekał i czekał, aż w szpitalu zjawili się jej znajomi i rodzice. Okazało się, że jak go nie było, Ludmiła przeżyła ciężką operację. Federico chciał jak najszybciej wiedzieć, co z Ludmiłą. Zapytał się więc lekarza czy z nią wszystko w porządku. Odpowiedział, że Ludmiła jest w ciężkim stanie, ale przeżyje. Odetchną z ulgą. Usiadł na krześle i czekał... Czekał znów na jakąś wiadomość od lekarza. Po trzech dniach, Ludmiła wybudziła się ze śpiączki. Na jej twarzy znów zagościł piękny uśmiech... Wszyscy byli bardzo szczęśliwi, ale do chwili...
Lekarz wziął ze sobą do gabinetu rodziców Ferro. Powiedział im, że Ludmiła ma tylko miesiąc życia. Jej matka zaczęła płakać, a ojciec ją tylko pocieszał. Opowiedział im jak to się stało. A stało się tak, iż jak dziewczyna spadła z dachu, jej komórki przestały właściwie funkcjonować i serce zaczęło inaczej chodzić, przez co dziwnym cudem, zachorowała na raka. Jej rodzice nie wierzyli, że ich córka, umrze w taki sposób.
- Gdyby znalazł się dawca serca dla dziewczyny, przeżyłaby bez problemu." - Dodał lekarz. Rodzice blondyny postanowili powiedzieć to Federico'wi. Gdy już mu to powiedzieli, nie mógł w to uwierzyć. Zaczął płakać. Nie wiedział... Że Ludmiła umrze w taki sposób... Przez jego głupotę...
Ludmiła po tygodniu wyszła ze szpitala. Dowiedziała się, co stanie się z nią za trzy tygodnie. Płakała... Każdego dnia wypłakiwała miliony łez w poduszkę. Ludmiła nadal pamiętała sytuację z Federico. Gdyby ją puścił... Nie byłoby tego i nadal by żyła. Zbliżał się dzień, w który miała odejść z tego świata... Była coraz słabsza. Leżała w łóżku i czekała na tą chwilę, nie miała siły wstać, jeść ani pić. Nie miała siły na nic. Nie wyobrażała sobie właśnie takiej śmierci... Los niestety, aby tak się właśnie stało. Federico pobiegł ile sił w nogach do szpitala i powiedział lekarzowi, że znalazła dawcę dla dziewczyny...
Ludmiła w tym czasie, leżała na łóżku szpitalnym i czekała na tą chwilę, w której odejdzie. Jej powieki stawały się coraz ciężkie i powoli odchodziła z tego świata...
Dziewczyna poczuła, jak jej powieki się otwierają. Lekko się podniosła i zobaczyła gdzie jest. Była w szpitalu... "Czyli ja jednak nie umarłam? Co się stało?" Pomyślała Ludmiła. Nie wiedziała co się takiego stało, że jeszcze żyje... Obróciła głowę w lewą stronę i zobaczyła chłopaka. Nie wiedziała kim jest, za bardzo się tym nie przejmowała. Do jej sali wszedł mężczyzna w białym kitlu.
- Witamy panią wśród żywych" - Uśmiechnął się lekarz.
- Co się stało? Czy ja nie powinnam była umrzeć? - Zapytała ze zdziwieniem.
- Znalazł się dla pani dawca, który oddał swoje serce. Chciał abym to pani dał. - Wręczył dziewczynie kopertę i wyszedł. Otworzyła kopertę i zaczęła czytać:
Wiem, że jest już za późno, aby ci to powiedzieć, ale przepraszam cię... Ja nie miałem nic wspólnego z Martiną. To ona wysyłała ci te wiadomości. Ja... Nie wiedziałem, że właśnie o to może ci chodzić. Przepraszam cię... To moja wina... Gdybym cię normalnie puścił... Nadal byłabyś przy mnie. Przepraszam cię, za wszystkie krzywdy które ci wyrządziłem. Nie chciałem tego. Wybacz mi... Teraz pewnie zastanawiasz się gdzie jestem... Nie ma mnie już na tym świecie. To ja oddałem ci moje serce. To dowód na to... Że zawsze cię kochałem i kochać będę. Jeśli spojrzysz w lewo, zobaczysz moje ciało. Tak bardzo cię kocham... Nigdy o tobie nie zapomnę... Dziękuję ci za wszystkie piękne chwile spędzone z tobą. Teraz jestem u góry i będę nad tobą zawsze czuwał. Nie pozwolę, aby mojej księżniczce stała się krzywda. Już nigdy w życiu. Chcę ci powiedzieć jeszcze jedno. Teraz to ty masz moje serce, które już zawsze będzie należeć do ciebie. Kocham cię... Twój Federico :* " - Ludmile łzy cisnęły się do oczu. Popełniła wielki błąd... Nie wierzyła mu... Teraz przez nią, Federico nie żyje... Poświęcił się dla niej. Była mu bardzo za to wdzięczna.
Ludmiłę wypuścili ze szpitala po tygodniu. Dzień w dzień wypłakiwała łzy. Przez tylko głupią głupotę... Zdała sobie sprawę, że oni oboje ją popełnili... Teraz Federico pozostanie w jej sercu na zawsze. W końcu, ma jego cząstkę. Jego serce, które teraz należy do niej... Dziewczyna siedziała sama w domu i przeglądała zdjęcia, ich wspólne. Kiedy byli szczęśliwi i cieszyli się chwilą, która im towarzyszy. Ludmiła nie mogła żyć bez Federico. Napisała list do swoich rodziców, a w nim było napisane: "Przepraszam was, ale nie mogę żyć bez Federico. Nie mogę przyjąć do rozumu, że to przeze mnie nie żyje. Nie gniewajcie się, ale musiałam... Kocham go i chcę spędzić z nim całe moje życie. Dziękuję wam za wszystko co dla mnie zrobiliście. Proszę was, aby pochowali mnie razem z Federioco'em. Kocham was, wasza Ludmiła :*" Wzięła garść tabletek i łyknęła je wszystkie za jednym razem, następnie wzięła żyletkę do ręki i zaczęła znów się ciąć... Zauważyła, że dawne znaki znikły... Krew lała się bez przerwy. Na około niej była wielka kałuża krwi, na którą po chwili opadła. Wykrwawiła się... Jej serce przestało bić i zasnęła na wieki. Teraz mogła cieszyć się życiem razem z Fedrico'em w niebie.
Po paru dniach odbył się ich pogrzeb. Tak jak Ludmiła chciała, pochwali ją razem z jej miłością... Zasnęli już na wieki... Już na zawsze. Teraz mogli cieszyć się sobą przez wieki...
^^^
Hej. Tu Perrie. Tego Os napisała Cheryl, gdy blog był jej. Pozwoliła mi go opublikować - więc jest!
Pozdro<3
